12 kwietnia, godz. 18.00, 20.00 - Aula
Scena Plastyczna KUL
ODCHODZI
Leszek Mądzik

muzyka: Marek Kuczyński

fot. Andrzej Wierdak

Tytuł spektaklu nawiązuje do dzieła Tadeusza Różewicza "Matka odchodzi", nagrodzonego w 2000 roku literacką nagrodą NIKE. Jest to książka złożona m.in. z dokumentów rodzinnych Różewicza, wierszy poświęconych matce, fragmentów dziennika autora i pamiętnika jego matki.

"Odchodzi - każdy lub ktoś bliski. - mówi Leszek Mądzik. - Uczucie jakie łączyło Tadeusza Różewicza z Mamą silnie mnie dotknęło. Takie świadkowanie w ostatnich chwilach, pełne uczucia, miłości i niepewności, czy wszystko się dla Niej uczyniło. Ta świadomość nie daje spokoju - oczy matki przenikają jeszcze silniej, kiedy już jej nie ma. Szukałem obrazu dla tych przestrzeni i dla tego dramatu."

"To kolejny spektakl Leszka Mądzika z niezwykłą, pełną poetyckiego wyrazu siłą oddający ból ludzkiego istnienia. To dalszy krok artysty w śmiało ponawianych próbach dotknięcia tajemnicy bytu. Spojrzenia za granice realnego świata. Jest w nim siła prawdy obcowania z dziełem sztuki, w którym każdy widz czuje się współuczestnikiem ukazywanych - przeżywanych - wydarzeń. Nie tylko na skutek pełnego odizolowania ciemnościami od innych odbiorców, ale też z racji oszczędności i celowości użytych środków, które widza Sceny Plastycznej odsyłają do własnych wspomnień, doświadczeń i przeżyć. Nie znam drugiego twórcy teatru, który robiłby to równie konsekwentnie, jak Leszek Mądzik." (Janusz R. Kowalczyk - „Rzeczpospolita” 2003)

"Dzisiaj odkrywam, że istotą niemych spektakli, którymi Mądzik obdarowuje nas od ćwierć wieku, jest samotność. To z jednej strony samotność artysty, który żyje w świecie własnych lęków. A z drugiej samotność widza, który siedzi w całkowitych ciemnościach, nie widząc swoich sąsiadów, a nawet własnej ręki. Jest sam ze sobą, jak w chwili śmierci. (...) Patrzę na obrazy, które wciągają wzrok jak rzeczny wir. Daję się zahipnotyzować, zapominam o tym, że gdzieś jest jakieś życie. Przede mną ciemność nabiera cech żywej istoty, która połyka i wypluwa ludzkie sylwetki. Nie wiem, czy to właśnie zobaczymy u kresu. Ale gdybym miał wybierać, poproszę wyższą instancję o spektakl ŤOdchodziť."(Roman Pawłowski - "Gazeta Wyborcza" 2004)