REPERTUAR - OPISY

20 lutego, godz. 18.00 - Aula
Uroczyste Otwarcie
XI Polkowickich Dni Teatru
z udziałem Patrona Honorowego Jana Englerta
Wręczenie Złotych Miedziaków - Nagród Publiczności X Polkowickich Dni Teatru

Laureaci Złotych Miedziaków X Polkowickich Dni Teatru:
Anna Seniuk - za najlepszą rolę kobiecą,
Bronisław Wrocławski - za najlepszą rolę męską,
Witold Mazurkiewicz i Janusz Opryński z Teatru Provisorium i Kompania "Teatr" w Lublinie za spektakl "Ferdydurke" - w kategorii najlepsza reżyseria,
Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie za "Krainę kłamczuchów" - w kategorii najlepszy spektakl ,
Teatr Polski w Poznaniu za spektakl "Zwał" - w kategorii wnikliwy obraz współczesności,
Witold Mazurkiewicz i Janusz Opryński za spektakl "Ferdydurke" - w kategorii najlepsza adaptacja,
Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi za spektakl "Seks, prochy i rock and roll" - w kategorii najlepszy monodram,
Leszek Mądzik za spektakl "Wrota" - w kategorii najlepsza inscenizacja,
Adam Opatowicz dyrektor Teatru Polskiego w Szczecinie za spektakl "Dynamika, Angelologia i Dal" - w kategorii najlepsze opracowanie muzyczne.

Julian Tuwim
Kwiaty polskie
spektakl poetycko - muzyczny

obsada: Beata Ścibakówna, Jan Englert
scenariusz i reżyseria: Jan Englert
przy fortepianie: Bronisława Kawalla

"Kwiaty polskie" powstały w czasie II wojny światowej, podczas pobytu Juliana Tuwima na emigracji w Brazylii. Utwór nawiązuje do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego; Wspomnienia z dzieciństwa i liryczne wyzniania przeplatane są tu opisami przyrody i politycznymi polemikami. Jan Englert, zapytany dlaczego właśnie ten utwór Tuwima wziął na aktorski i reżyserski warsztat, powiedział: Poezja Tuwima, a szczególnie "Kwiaty polskie" są fantastycznym scenariuszem dla aktora. To jest poezja, która lepiej brzmi mówiona, niż czytana po cichu (...) Ta poezja wymaga uruchomienia wyobraźni plastycznej, aktor mówiąc, musi widzieć to, co mówi. Tuwim uruchamia obrazy. Więc siłą rzeczy jakby zaprasza do interpretowania, do opowiedzenia tych obrazów, do nasycenia ich własną indywidualnością. (...) ten poemat jest dowcipny, słowotwórczy, niezwykle polski.

Beata Ścibakówna
- aktorka teatralna i filmowa, absolwentka warszawskiej PWST (1992). Aktorka stołecznego Teatru Powszechnego (1992-1997), w którym zagrała wiele ról, m.in. Alinę w "Balladynie" Słowackiego, Armandę w "Zmowie Świętoszków" Bułhakowa , a kreacja Klary w "Ślubach panieńskich" Fredry (reż. Andrzej Łapicki) przyniosła jej wyróżnienie na Konfrontacjach Teatralnych "Klasyka Polska" w Opolu (1995). Od roku 1997 jest aktorką Teatru Narodowego, w którym stworzyła niezapomniane kreacje, min. Nike spod Termopil w "Nocy Listopadowej" Wyspiańskiego, Gonerylę w Szekspirowskim "Królu Learze", tytułową "Kurkę Wodną" Witkacego, a ostatnio można ją podziwiać jako Dorynę w Molierowskim "Tartuffie" czy Emilię w "Otellu". Wystąpiła w wielu realizacjach Teatru TV (m.in. "Na dnie" Gorkiego, "Wilki w nocy" Rittnera w reż. Gustawa Holoubka, 1994). Pracowała z takimi wybitnymi reżyserami jak Kazimierz Kutz, Edward Dziewoński, Jerzy Grzegorzewski, Jan Englert, Jerzy Jarocki. Zagrała w wielu serialach telewizyjnych i filmach: "Dama Kameliowa", "Złotopolscy", "Tygrysy Europy", "Samo Życie" i "Na dobre i na złe".

Jan Englert
- aktor teatralny i filmowy, reżyser, absolwent warszawskiej PWST. Aktor teatrów stołecznych: Polskiego (1964-69, 1981-94)), Współczesnego (1969-81), Narodowego (od 1997 r.). Zagrał w ponad 100 filmach (m.in. "Sól ziemi czarnej", "Perła w koronie", "Akcja pod Arsenałem", "Piłkarski poker", "Kiler", "Katyń", "Tatarak") i wielu serialach telewizyjnych ("Kolumbowie", "Dom", "Oficerowie", "Czas honoru"). Jako reżyser sięga najchętniej po dramaty polskich romantyków, sztuki Czechowa i Wyspiańskiego. Dla Teatru TV zrealizował m.in. "Irydiona" Zygmunta Krasińskiego, "Kordiana" Juliusza Słowackiego, "Dziady" Adama Mickiewicza, "Juliusza Cezara" Szekspira. Od 1980 r. jest wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie. W latach 1987-90, 1990-93, 1996-2001 pełnił funkcję rektora tej uczelni. W 2003 r. objął stanowisko dyrektora artystycznego Teatru Narodowego w Warszawie.

Bronisława Kawalla
- polska pianistka, pedagog, zwyciężczyni Międzynarodowego Konkursu Bachowskiego w Waszyngtonie w 1975 roku. Pochodzi z rodziny o dużych tradycjach muzycznych. W roku 1967 ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Warszawie. W latach 1970 - 1971 studiowała w Paryżu u Nadii Boulanger, Monique Haas i Philippe'a Entremonta w Academie Internationale de Maurice Ravel. Występowała jako solistka w salach koncertowych Europy, Kanady, USA, Azji i Ameryki Łacińskiej oraz na wielu międzynarodowych festiwalach. Koncertowała z najlepszymi orkiestrami europejskimi. Jest zapraszana do prowadzenia wykładów i kursów mistrzowskich dotyczących interpretacji Chopina przez uczelnie muzyczne całego świata. Nagrała kilka płyt - wśród nich słynne "Wariacje Goldbergowskie" Bacha, kilka albumów z utworami Chopina i dwa z muzyką fortepianową XX wieku. Jej wychowankami są m.in. Edward Wolanin oraz Radosław Sobczak, najlepszy z polskich pianistów biorących udział w XIV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w 2000 roku. Zajmuje się również działalnością społeczną, jest członkinią zarządu Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego w Zakopanem, działa także w Towarzystwie im. Fryderyka Chopina, w 2002 roku została wybrana wiceprezesem zarządu.

wydrukuj